Na het gijzeldrama in de lucht: hoe zou het nog zijn met Ludwig Louwagie?

Misschien ken je Ludwig Louwagie persoonlijk, maar mocht dat niet zo zijn, dan heb je zeker al over hem gelezen of gehoord in de media. In 2009 kwam het verhaal van de piloot als hoofdpunt van de dag in alle journaals en haalde hij elke krantenkop met het dramatische hijack-incident.  Als ervaren helikopterpiloot stond Ludwig plotseling in het middelpunt van een van de meest spraakmakende ontsnappingspogingen uit Belgische gevangenissen. Maar wie is deze man die ooit zijn jongensambitie waarmaakte, hoe heeft hij die dramatische dag ervaren, en wat doet hij nu, jaren na het incident? RateOne hoort uit eerste hand hoe het met hem gaat.

Van boerenzoon tot helikopterpiloot

Ludwig werd geboren in Zoutenaaie, in een landbouwersfamilie met acht kinderen. Van jonge leeftijd af was hij gefascineerd door vliegtuigen. Terwijl andere kinderen speelden, stond Ludwig met zijn blik naar de lucht gericht, kijkend naar de Flying Boxcars die overvlogen richting Koksijde. Hoewel zijn familie verwachtte dat hij boer zou worden, zoals zijn vader, had Ludwig andere plannen. Op zijn twaalfde wist hij het zeker: hij wilde leren vliegen.

Het was echter niet eenvoudig om deze wens te realiseren. Vliegen was een dure studie, en met acht kinderen in het gezin was het voor zijn vader onmogelijk om dit financieel te ondersteunen. Hij kreeg wel de kans om verder te studeren en volgde daarom eerst een opleiding tot industrieel ingenieur. Na enkele jaren aan de slag bij het Ieperse bedrijf Picanol hield hij de job voor bekeken. Hij ambieerde een andere carrière en ook zijn passie voor vliegen bleef knagen.

Bij toeval kreeg Ludwig de kans om een bandencentrale in Diksmuide over te nemen, en samen met zijn vrouw runde hij deze succesvol. Het verdiende geld investeerde hij in zijn echte passie: vliegen. In de jaren ’90 behaalde hij zijn PPL-vergunning bij de West Aviation Club in Koksijde. Hoewel hij aanvankelijk met sportvliegtuigen vloog, koesterde hij een sterke interesse in het helikoptervliegen. Deze droom kwam in een stroomversnelling toen zijn vrouw hem een initiatievlucht met een Robinson 22 cadeau deed. “Meteen wist ik dat helikoptervliegen helemaal mijn ding was,” vertelt Ludwig. Kort daarna vertrok hij naar Los Angeles om zijn opleiding te volgen, want in België was dit toen nog niet mogelijk.

In 1995 zette Ludwig zijn eerste stappen als commercieel helikopterpiloot. Hij zag potentieel in de markt, verkocht zijn bandencentrale en met dat geld opende hij een helihaven in Diksmuide. Het was een groot succes. Hij richtte zich op particuliere vluchten, sightseeing tours, en luchtdopen, waarbij de Jetranger, een helikopter met plaats voor vier passagiers, zijn vloot versterkte. Ludwigs bedrijf floreerde en hij wist zelfs ex-militaire piloten te rekruteren om voor hem te vliegen en opleidingen te verzorgen. De vraag naar commerciële helikoptervluchten was groot, en Ludwig bevond zich aan het roer van een bloeiende onderneming.

Helikopter horror

Op 23 juli 2009 werd Ludwig onverwacht de spilfiguur in een van de meest beruchte incidenten in de Belgische luchtvaartgeschiedenis. Wat begon als een routineuze toeristische vlucht, eindigde in een beangstigende kaping die zijn leven voorgoed zou tekenen.

De dag begon als elke andere voor de piloot, die een vlucht had gepland met een koppel dat een uur durende rondvlucht had geboekt. Lahoucine El Hadouchi, een jonge, tengere man die Frans sprak, zat vooraan naast Ludwig in de Robinson 44, terwijl de vrouw, een Nederlandstalige met een Gents accent, achterin plaatsnam. Ze nam het voortouw in het gesprek en vertelde Ludwig dat haar metgezel interesse had om zelf te leren vliegen. Tijdens de vlucht vroeg het koppel om over het Jan Breydelstadion in Brugge te vliegen, omdat de man een fervent Club Brugge-supporter was. Vervolgens wilden ze over het AZ Sint-Jan ziekenhuis vliegen, waar de vrouw beweerde te werken.

Ludwig waarschuwde hen dat hij van het stadion niet in rechte lijn naar het ziekenhuis kon, omdat het verboden was om over de nabijgelegen gevangenis van Brugge te vliegen. Hij had eerder een boete gekregen voor een dergelijke overtreding en wilde absoluut vermijden opnieuw in de problemen te komen. De piloot gaf aan dat hij een omweg zou maken om de gevangenis te vermijden, maar toen hij in de buurt kwam, veranderde de situatie abrupt.

El Hadouchi ritste plotseling zijn jas open en trok een vuurwapen tevoorschijn, dat hij tegen Ludwigs hoofd richtte. Tegelijkertijd greep de vrouw achterin zijn headset en trok deze van zijn hoofd, waardoor de communicatie met de luchtverkeersleiding onmiddellijk werd verbroken. “Op dat moment wist ik dat er iets serieus mis was,” herinnert Ludwig zich. Hij werd gedwongen om rechtstreeks naar de gevangenis van Brugge te vliegen, ondanks het verbod en zijn eerdere waarschuwingen.

Toen Ludwig boven de gevangenis kwam, viel hem iets vreemds op: de gevangenen waren allemaal aan één kant van de binnenplaats verzameld, alsof ze wisten wat er ging gebeuren. Cipiers waren er niet te bespeuren. Midden op de koer stond een man met een pistool naar de helikopter gericht. Ludwig dacht: Hoe komt een gedetineerde aan een vuurwapen binnen de muren van een gevangenis? Maar er was geen tijd om hier lang bij stil te staan. Hij moest handelen. Hoewel hij eerst weigerde te landen, besefte hij dat hij geen andere keuze had als hij zijn leven wilde redden.

Hij landde de helikopter op het binnenplein van de gevangenis, waarbij verschillende gevangenen onmiddellijk op het landingsgestel sprongen om te voorkomen dat hij weer zou opstijgen. “Het was een chaotische en surrealistische situatie,” vertelt Ludwig. De deuren van de helikopter werden opengerukt en binnen enkele seconden zaten er vier gevangenen achterin de kleine cabine, dicht opeengepakt. El Hadouchi ruilde zijn plaats voorin en zijn wapen met Ashraf Sekkaki, bijgenaamd ‘De Schrik van de Flikken,’ een notoire crimineel met een gewelddadig verleden die al eerder uit de gevangenis van Turnhout was ontsnapt.

Ludwig probeerde de mannen duidelijk te maken dat de helikopter te zwaar beladen was om veilig op te stijgen, één van hen diende het toestel te verlaten. De Robinson 44 is ontworpen voor maximaal vier personen, inclusief de piloot. Bovendien stonden de deuren van het toestel nog open, wat de vlucht nog gevaarlijker maakte. Ludwig hielp onder schot van twee 9 mm pistolen de deuren te sluiten en met vijf inzittenden steeg het toestel op.

Eenmaal in de lucht probeerde hij op een subtiele manier de transpondercode te wijzigen naar 7500, de internationale code voor een hijacking, in de hoop de autoriteiten te waarschuwen. De vrouw merkte echter zijn bewegingen op en greep zijn arm, waardoor de transponder uiteindelijk op code 7600 werd gezet, wat aangeeft dat er sprake is van een radio failure.  Hoewel de militairen in Semmerzake het signaal opvingen, was er op dat moment geen procedure om dit signaal effectief te communiceren van defensie naar civiele instanties, waardoor er geen actie werd ondernomen.

In de lucht werd de situatie steeds gespannener. Ludwig hoorde hoe de gedetineerden in het Frans en Arabisch ruzie maakten, waarbij Sekkaki de leiding nam en de piloot in het Nederlands kalm instructies gaf. “Rustig, er zal je niets overkomen als je doet wat ik zeg,” zei Sekkaki, maar Ludwig wist dat de situatie op elk moment kon escaleren.

De gevangenen wilden naar Nederland vliegen, maar Ludwig waarschuwde hen dat dit niet realistisch was. Zonder vliegplan en zonder headset zouden ze onmiddellijk door gevechtsvliegtuigen worden onderschept zodra ze de grens zouden oversteken. Ludwig stelde voor om richting Brussel te vliegen, maar de vrouw vroeg hoelang het zou duren voordat de politiehelikopters uit Melsbroek zouden reageren. Ludwig antwoordde dat dit binnen de tien minuten zou zijn, wat leidde tot verdere discussie onder de passagiers.

Uiteindelijk besloten ze om de helikopter te laten landen in een weiland nabij Aalter, een plek die door Ludwig werd voorgesteld omdat hij wist dat het veilig zou zijn. Na de landing bleef de sfeer gespannen. Ludwig moest zijn sleutels, zijn portefeuille en zijn gsm afgeven. Daarna bleven ze met twee voor het toestel staan en richtte een van hen een pistool op Ludwigs voeten. De andere twee liepen richting openbare weg waar ze een auto carjackten om hun vlucht voort te zetten. “Ik bleef stil zitten in de cockpit, denkend dat dit mijn einde kon zijn,” vertelt Ludwig. Gelukkig werd hij uiteindelijk niet gewond.

Nadat de criminelen waren verdwenen, stapte Ludwig uit de helikopter en liep naar een nabijgelegen huisje om hulp te vragen. Hij belde zijn vrouw en zei haar: “Ik ben gehijacked, bel de politie.” Ondanks de intense ervaring was Ludwigs eerste zorg dat de helikopter geen schade zou oplopen van de nabij grazende koeien en een agressieve stier. “Op dat moment zat ik meer in met de schade aan mijn heli dan met het trauma dat ik net had meegemaakt,” zegt hij.

Toen eerst zijn zoon en daarna ook de politie arriveerden, verkeerde de piloot nog steeds in overlevingsmodus. Hij werd ondervraagd door de autoriteiten, maar merkte al snel dat er vreemde tegenstrijdigheden waren in de aanpak van het onderzoek. De onderzoekers leken niet geïnteresseerd in zijn volledige verhaal en namen zijn verklaring met een korrel zout. Het was duidelijk dat Ludwig twijfels begon te krijgen over de manier waarop de zaak werd behandeld, wantrouwen dat hem de jaren daarna zou blijven achtervolgen.

De hijacking van 2009 was niet alleen een gebeurtenis die Ludwigs leven op zijn kop zette, maar ook een incident dat diepe vragen opriep over de veiligheid en de procedures in dergelijke situaties. Het was een dag die zijn vertrouwen in de autoriteiten ernstig aantastte en hem voorgoed zou veranderen.

De impact en het leven daarna

Na de hijacking keerde Ludwig terug naar zijn werk, maar de impact van het incident bleef hem achtervolgen. Zijn huwelijk liep op de klippen, deels door de spanningen die het incident veroorzaakte, en zijn bedrijf in Diksmuide moest uiteindelijk sluiten. Ondanks alles bleef Ludwig actief in de luchtvaartwereld, vaak in opdracht van Franse bedrijven en mediabedrijven.

Toch begon de liefde voor het vliegen langzaam te tanen. “De opkomst van drones nam veel werk van de klassieke helikopterpiloot over,” zegt Ludwig. Na meer dan 10.000 vlieguren besloot hij een nieuwe weg in te slaan. Hij woont nu in een oud boerderijtje in de vallei van de Dordogne, Frankrijk, waar een nieuwe uitdaging hem dagelijks bezighoudt: een leven van volledige autonomie. Hij produceert zijn eigen elektriciteit, gebruikt bronwater, verwarmt het huis volledig met hout uit zijn eigen bos, en verzorgt zijn voedselvoorziening via een kringloopsysteem en permacultuur. Sinds een jaar heeft hij zijn helikoptersleutels definitief aan de haak gehangen. “Ik bracht tijdens mijn carrière journalisten en cameralui boven de locaties van belangrijke gebeurtenissen, zoals de nasleep van de vondst van An en Eefje, de steekpartij van Kim De Gelder in een kindercreche en de gasexplosie in Gellingen. Alles wat er met een helikopter te beleven viel, heb ik meegemaakt. Het is goed geweest.”

Ludwig Louwagie is een man die zijn passie heeft gevolgd, hoogte- en dieptepunten kende, en uiteindelijk zijn eigen rust vond. Als hij zijn verhaal doet, klinkt hij verre van bitter. Toch blijft hij met vele vragen zitten. “Waarom werd ik nooit als verdachte beschouwd? Waarom werd ik niet als getuige opgeroepen tijdens het proces? Is het normaal dat ik niet vergoed werd voor de schade die ik had geleden? Hoe is het in godsnaam mogelijk dat er ook een wapen aanwezig was in de gevangenis, gericht naar de piloot bij de landing? Toeval of niet? Diezelfde donderdagnamiddag was er een opname van het populaire TV-programma ‘Volt’ in de gevangenis van Brugge.” Deze opmerkelijke samenloop van omstandigheden doet hem verder nadenken over wat er werkelijk achter de schermen is gebeurd.

Terwijl hij nu geniet van de stilte op zijn boerderij, blijft zijn naam voor velen synoniem voor de dramatische hijacking van 2009, een gebeurtenis waar hij een hoofdrol speelde.

Foto’s: Roland De Groote & Soetkin Vandecandelaere